Dit jaar stond Limburgs Mooiste weer eens op de clubkalender. Er was flinke belangstelling, uiteindelijk stonden er 15 leden in de lijst op de website.
Omdat het naar Limburg net wat verder rijden is was het plan ontstaan al op vrijdag die kant op te rijden. De fanatiekelingen die op vrijdagmiddag al vrij waren konden dan ook nog eens gaan fietsen. Uiteindelijk reden we op vrijdag met 10 man naar Berg en Terblijt waar hetzelfde hotel geboekt was waar we in het clubweekend verblijven.

De 2 middagauto’s namen de route door Nederland met toch weer de bekende files: o.a. was er deze keer een auto uitgebrand. Maar duidelijk is het wel dat er altijd wat is. Je moet niet overdag rond Arnhem / Nijmegen rijden willen, dan zijn er altijd problemen.
De 2 avondauto’s reden door Duitsland. Als een zonnetje. Dan ben je in 2 en een half uur over, of nog minder als je een beetje doorrijdt.
Twee man van de middagploeg hadden overigens later op de middag al 70 km gereden met de nodige beklimmingen: het was eigenlijk maar goed dat die file hadden gehad, ze zouden echt nog veel meer gereden hebben anders, soms moet je mensen tegen zich zelf in bescherming nemen .
’s Avonds ging het naar “de Griek”, waar we uiteindelijk met 10 man zaten te kletsen, beregezellig.

Bij Limburgs Mooiste kun je verschillende afstanden rijden. En dan ook nog eens op de racefiets en op de ATB. 1 Berkelrijder had voor de ATB ingeschreven, de rest voor de racefiets: 2 voor de 100, 8 voor de 150, 3 voor de 200.
De “200’s” waren alle 3 op vrijdag al aangekomen en gingen op zaterdag vroeg weg: ze wilden om 7 u starten. Dat was te vroeg voor het ontbijt, er werd daarom een “lunchpakket” voor ze klaar gezet.

’s Nachts ging het nog bijna mis: Geert werd wakker van een geluid en toen hij uit het raam keek stond er een kerel boven op zijn auto die de afgesloten fietsen aan het afladen was. De eerste, van Henkjan lag al naast de auto! Naast de auto stond er nog 1 en een ander was in hun auto blijven zitten. Geert begon meteen te schreeuwen, stak het licht aan en rende naar buiten. Daarop namen de 3 de benen. De fietsen werden vervolgens maar even in de hal geparkeerd.

De rest ging ’s morgens om 8 u weg, om aan te sluiten bij Jos die nog uit de Achterhoek kwam gereden. Dat bleek echt te laat: de enorme hoeveelheid deelnemers veroorzaakte een 8 km lange file op de snelweg die heel langzaam reed. Een eventuele volgende keer moet er dus eerder vertrekken worden, maar ook moet de afrit van de Duitse kant af genomen worden (eerst voorbij rijden, dan keren).
Vervolgens was het overigens wel makkelijk parkeren, dicht bij de start.

Als gevolg van de file konden we uiteindelijk pas anderhalf uur na planning van start (10.30u). Errug laat dus, maar goed, je zaterdag is toch wel aan kant natuurlijk. Alleen mijn familie Barbeque zou laat worden.  En omdat het warm werd, was het ook jammer dat we gedurende de koelere ochtendtijd in de auto zaten.
Maar vanaf de start was het ook wel compleet over met de grote drukte.
De route was meteen geweldig mooi, de fietsers op de andere afstanden zaten meteen op andere wegen, daar merkte je helemaal niets van.
Om de 30 km gemiddeld was er verzorging, incl. uitstekende watervoorziening: op elke stop waren kranen beschikbaar om de bidonnen te vullen. En dat was hard nodig bij die warmte. Verder was er ook ruimschoots eten en drinken verkrijgbaar, dit ondanks dat er al heel veel fietsers voor ons geweest waren.

Na 100 km waren we allemaal aardig op. Het was 32 graden onderweg, en daar hadden we ons natuurlijk niet aan kunnen wennen. Zelf kreeg ik b.v. in elke afdaling hoofdpijn en we lasten dan ook een langere stop in. Zonder dit zo af te spreken overigens, maar iedereen zat zo heerlijk..... Willie had dit echter gemist: die was doorgereden en ons kwijt. En wij hem. Jammer natuurlijk, met de groep liep het als een trein samen.

De route was erg goed aangegeven, wel was het jammer dat er geen enkele indicatie stond over de nog af te leggen afstand. Je weet dan wel dat het ongeveer 150 km zal zijn, maar of dat 145 of 160 is niet. En dat maakt wel uit wanneer je op het eind niet zo fris meer bent.

Bij een aantal beklimmingen stonden onderaan bordjes met het aantal kip. Dat was voor mij een nieuw begrip: het aantal KlimInspanningsPunten. Gaat dat boven de 100 dan is het een pittige, eronder kan het meevallen. Aardige indicatie voor je aan een colletje begint.

Uiteindelijk was het 2277 m omhoog en dat is aardig pittig voor 150 km. De organisatie noemt de 150 km lus dan ook de zware lus.
Voor volgend jaar weer een kandidaat voor de clubkalender, hoewel er ook concurrentie is van de Jean Nelissen Classic 1 week later (in Luxemburg).

Meer foto's in het fotoalbum.

[Geert Ribbers]