Zondag 11 juli reden we naar de Elterberg. Een mooie rit van 113 km met leuke klimmetjes in het Montferland en natuurlijk ook de Elterberg. Aan de start 12 Berkelrijders, waaronder de tandem met Rob Gerritsen en Jan Buursink.
Een mooie groep, het ging deze keer echter niet van een leien dakje.

Om te beginnen ging het al mis op het Lenderiet na 5,9 km! Karel en ikzelf (Geert R) reden op kop. Op een gegeven moment gaat het Lenderiet via een knik rechtdoor, waar het links de Haitinksdijk op gaat. Het commando rechtdoor werd begrepen als “Haitinksdijk op” en aangezien Karel rechts reed reed hij linksaf tegen mij op. Ik bleef op de been, Karel kwam in het grind terecht en ging onderuit. Remhandels en broek geschaafd, verder viel het mee (maar geschaafde remhandels op een nieuwe fiets is wel heel erg balen natuurlijk). Na de nodige adviezen over claimen van schade kon de reis weer verder gaan.

Een volgende kleine tegenslag was de lekke band van Willie. Hij ging met een luchtpatronenpomp aan de slag waar hij nog geen ervaring mee had en als gevolg daarvan was hij op een gegeven moment de lucht aan het “bespuiten” met CO2. Kortom: er kwam te weinig spanning in de band en er werd een andere patroon ingeschakeld. Helaas gebeurde hier weer hetzelfde mee. Vervolgens werd een pomp geleend van de boer er vlak naast waarmee het toch nog goed kwam.

Een poosje later reden we de Molenbult op in Zeddam. Dat is een leuke klim, dus moet je bovenaan even op elkaar wachten. Met name zo’n tandem heeft dan even tijd nodig. Maar wat we ook wachtten, die tandem verscheen niet meer. Mensen fietsten terug om te kijken waar ze bleven, Rob werd mobiel gebeld, maar niks mocht baten, Rob neemt geen telefoon mee op de fiets. Toch eens over nadenken Rob, zo’n ding is ook voor de veiligheid. Als je 112 eens nodig hebt kan het toch verdraaid nuttig zijn. En ook als je weer eens zoek bent dus.

Daarna gingen we via Peeskesbult naar Stokkum. Hier kwamen we alvast langs de koffie, maar eerst nog even een lusje Hoog Elten. Dat was weer erg leuk maar in de afdaling richting Elten ging het mis.
De asfaltweg komt op een gegeven moment op de klinkerweg uit, die vanuit Elten omhoog gaat. Hier maak je een hele flauwe bocht naar rechts en die bocht bleek spekglad te zijn. Het had ’s nachts geregend en hard gewaaid en er stonden bomen langs de weg waardoor het nog niet allemaal opgedroogd was. Op de keien ging ik onderuit en voelde meteen: “blijven liggen, niet goed”. Terwijl ik er lag zei iemand al: “dat is nummer 10”. Toen ik naar de kant van de weg gedragen was en op een muurtje zat bij te komen bleek er ietsje verder nog iemand op het muurtje te zitten met een wit gezicht. Die was exact hetzelfde overkomen. Iemand uit zijn groep had al het ziekenhuis van Zevenaar gebeld, waar we naar toe konden komen. Er werd gedubt of er een ziekenwagen gebeld zou worden, maar twijfels of die dan niet naar Emmerich zou gaan rijden deden besluiten het anders op te lossen. Er kwam net een camper langs en Wilbert informeerde of die ons niet mee kon nemen naar Zevenaar. Dat kon.
Toen werd ik met 2 man er heen gesleept en naar binnen. Maar de ingang is natuurlijk smal dus dat ging gepaard met een hoop pijn bij mij. Waarop de andere persoon besloot met de auto van zijn familie te gaan die intussen was aangekomen. Die auto nam ook onze 2 fietsen mee, dat probleem was dus ook opgelost.
Zo kwam ik in het ziekenhuis in Zevenaar waar de potige camperbestuurder mij min of meer alleen door de smalle uitgang droeg.
Goed, om een lang verhaal kort te maken: in het ziekenhuis werd een gebroken heup geconstateerd die meteen die middag al geopereerd werd. Dat pakte goed uit (3 lange bouten van titanium erin, Tonnie), op maandag begon de revalidatie al: oefenen met krukken en dinsdag mocht ik alweer naar huis toen bleek dat ik ook met krukken de trap op kon.
Nadat ik eerst al de mededeling gekregen had dat er misschien wel een kunstheup in moest, was dat een meevaller dus. Nu alleen nog 6 weken geen druk erop (lees: krukken) . En dan pas echt gaan oefenen. OEF! Berkelrijders voorlopig op een afstand dus.

Interessant nog dat er in hetzelfde ziekenhuis nog een derde gevallen Elter berg fietser afgeleverd was met alleen schaafwonden: hij had er een kwartier gelegen en in die tijd had hij er zes zien vallen! Lopen ging er ook nauwelijks constateerden enkelen in de groep.
De collega-fietser van het muurtje kwam uiteindelijk naast mij te liggen op dezelfde kamer. Hij werd pas een dag later geopereerd omdat de “steriele setjes op waren”. Je maakt wat mee in ziekenhuizen.

Je kunt wel zeggen dat er dit jaar een hoop mis gaat. Zo is het wel mooi geweest zou ik willen zeggen.

[Geert Ribbers]