Eindelijk was het dan zover.
19 juni 2010 zou
de dag zijn. De beklimming van de Alpe D’Huez.
Een ongeluk met de nodige gevolgen gooide roet in het eten. Toch
stond voor mij één ding vast, ik moest en zou die Alp op, hoe dan ook. Ook de
negatieve prognose van de specialist, vergeet de racefiets maar, kon daar geen
verandering in brengen. Al snel werd duidelijk dat ik deze missie niet alleen
hoefde te volbrengen. Geert Ribbers was de eerste die vroeg of ik het leuk vond
als hij mee ging. Natuurlijk vond ik dat leuk. De volgende stap was, zullen we
het op de site zetten? Misschien zijn er wel meer Berkelrijders die je willen
ondersteunen. En de derde verrassing was Betty. Die kwam tijdens de Kerst op
het idee om mee te fietsen. De lijst met Berkelrijders was toen al aardig
gegroeid. Uiteindelijk kwam de teller uit op 20 mensen. Daaronder ook enkele
supporters. Tijdens de start van het seizoen werd al snel duidelijk dat de
ondersteuners er een serieuze trip van gingen maken.
.jpg)
Betty had ondertussen gezocht naar een goede locatie . Dat is haar uitstekend
gelukt. Met z’n allen zaten we in een chalet op zo’n 20 kilometer van de Alpe.
De verzorging was prima. ’s Morgens een uitgebreid ontbijt en ’s avonds een
heerlijk diner. De kamers waren goed en we hadden ook nog de beschikking over
een sauna en jacuzzi. Van beiden werd dan ook naar hartenlust gebruik gemaakt.
Donderdagavond tijdens het diner in het chalet kwamen de verhalen los. Over de reis maar
vooral over de voorbereiding. Vooral de hoogtestages kwamen ter sprake. De een
had het gezocht in de Pyreneeën, de ander in de Dolomieten, weer anderen hadden
het gehouden bij de Limburgse heuvels of de Belgische Ardennen. Maar de meest
verbazingwekkende en ook wel meest simpele kwam van….. nee, we noemen geen
namen. Deze Berkelrijder had vier weken op zolder geslapen. En je zult het niet
geloven, hij ging fluitend naar boven. Hij heeft niet verteld waar zijn vrouw
al die tijd sliep, maar gezien het gemak waarmee hij naar boven reed, denken we
allemaal, dat dat niet op zolder was. Op zolder slapen blijkt dus ook goed voor
het aanmaken van rode bloedlichaampjes.
.jpg)
Vrijdag ging ieder zijn eigen gang. Een aantal wilde graag naar de Galibier, een andere
groep bleef in de buurt en reed de Col d’ Ornon. De supporters gingen een
wandeling maken. Het chalet waar we verbleven lag op 1350 meter, een ski-station.
Hoe je het ook wende of keerde, je moest eerst 8 kilometer naar beneden en de
thuiskomst was altijd 8 kilometer klimmen. En die klim was niet de
gemakkelijkste. Het begon met 10 % en het slotstuk was ook 10 %. En wat die
vrijdag ook opviel, bijna iedereen reed met pap in de benen. Dat beloofde wat
voor zaterdag. De reis, de hoogte en de warmte zullen daar ook debet aan zijn
geweest. Want warm was het die dag, dik 30 graden C. ’s Avonds werden we dan
ook getrakteerd op een stevige bui met wat onweer. Een heerlijke verkoeling.
Zaterdag was het dan zover. De beklimming. Spannend? Ja, voor een aantal erg spannend.
De warming-up naar de Alpe was 20 kilometer. Na aankomst in Bourg D’Oissans, de
start van de tocht, ging een ieder op zijn eigen manier de laatste
voorbereiding treffen. Jas uit, de laatste druppels uit de blaas persen, een groepsfoto
maken, goede versnelling kiezen, kleding meegeven aan de volgers en zo had
ieder zijn eigen ding. Rond de klok van elf uur gingen we van start. De
temperatuur was geweldig de zon kwam steeds meer tevoorschijn. Al met al ideaal
om te fietsen.
.jpg)
Al snel lag de groep uit elkaar en dat bleef de hele klim zo. De eerste Berkelrijder kwam na 1
uur boven de laatste na 1.58. uur. De eerste werd luid binnengehaald door onze
supporters, de rest van de groep door iedereen die boven was. Onderweg werden
we steeds aangemoedigd door onze supporters, maar ook door een aantal
Borculoërs die wandelend en steppend de Alpe beklommen voor een goed doel:
steppen tegen kanker. Na de huldigingen op de top hebben we gezamenlijk koffie
gedronken en vervolgens zijn we met de groep via een geweldig leuke afdaling en
de slotklim weer huiswaarts gegaan. Daar hebben we de bloemetjes even buiten
gezet.
Zondag had ieder weer een ander programma. Een aantal heeft nog gefietst, Glandon en Croix de
Fer. Een tweede groep heeft een prachtige wandeling gemaakt en een derde groep
heeft foto’s gemaakt bij de Galibier.
.jpg)
Al met al een geweldig weekend, met een fantastische groep mensen. Vreselijk gelachen,
prachtig chalet, geweldige gastvrouw en –heer, enorme sfeer en ook nog eens
volop zon. En allemaal hebben we het doel waarvoor we waren gekomen bereikt.
Wie niet mee is geweest heeft iets gemist. Dus…. Steek je kop volgend jaar niet
in de lus, maar ga mee.
Langs deze weg wil ik nog eens alle clubleden bedanken voor de ondersteuning en het meeleven
tijdens het genezingsproces. Het idee van Geert is uitgegroeid tot een
geweldige happening. Misschien kan het uitgroeien tot een jaarlijks speerpunt.
Zelfs Betty, die eerst zei één keer en nooit weer, is om. Ze wil de volgende
uitdaging ook aan.
Mede namens de hele groep,
Ed Hetterschijt
