De elastiekenkoers Goor. Het verhaal: Winnen doe je samen. Wat is een elastiekenkoers, waarom was er deze koers, hoe was deze koers. Vele vragen waar ik een antwoord op probeer te geven!
Voorwoord.
Martin Hammer is de initiatiefnemer van de elastiekenkoers en hij sprak de woorden:
·
Als een vriend ziek is ben je zelf ook een beetje ziek.
·
Als een vriend sterft, ……..…. je zelf ook een beetje.
Het bericht “u heeft kanker” komt als een donderslag bij heldere hemel. Je bent niet langer toeschouwer of supporter, nee je wordt basisspeler in de wedstrijd: in de strijd des levens. Een wedstrijd te spelen waarbij je begint met een achterstand. Een schier onmogelijke opgave… maar toch ook wel weer mogelijk. Supporters in overvloed die je aanmoedigen.
Zij geven hoop en kunnen de lichtpunten zijn in dit oneerlijke gevecht tegen kanker.
Een groep vrienden van de inmiddels overleden vriend wilde iets doen.
Vele ideeën kwamen naar voren. Het personeel van het VUmc zichtbaar bedanken voor de goede zorgen? Andere patiënten een hart onder de riem steken? Vele ideeën. Een daad stellen of met zijn allen geld inzamelen? Of misschien de afdeling oncologie een permanent monument schenken!
Na contact met het VUmc werd duidelijk dat er eigenlijk maar eén behoefte was: de afdeling oncologie voorzien van een bloemetje of een mooi beeldje, want hiervoor is helaas
geen budget.
Goed Doel. Vele bedrijven en individuen zijn gevraagd deze actie te ondersteunen. Van alle kanten werd spontaan kosteloos hulp geboden, in welke vorm dan ook. Het plan was een “Elastiekenkoers” te fietsen met vrienden om geld in te zamelen: een sponsortour van Amsterdam naar Goor over een afstand van ruim 160 km. Met dit bedrag zullen wekelijks, zolang het budget dit toelaat, een paar boeketjes verse bloemen worden neergezet op de afdeling. Ook zullen er diverse kunstboeketten worden geplaatst om het geheel voor langere tijd op te fleuren.
In totaal kwamen er 10 prachtige boeketten, waarvan 4 mooie bloemboeketten en 6 prachtige kunstboeketten. Ik zei nog, deze hebben geen water, maar dat hadden deze kunstboeketten niet nodig. Daarnaast heeft de Goorse kunstenaar Erwin Middelhuis een prachtig beeldje gemaakt. Zie de foto.
De tocht. Nadat er diverse gezellige avonden vooraf waren geweest, zoals kleding passen en elkaar voorstellen, dit alles onder het genot van een bekend drankje, mochten er 38 fietsers mee. Er wilden er wel 338 mee.
Hoe raakte ik betrokken bij deze organisatie. Er waren: een arts, fysiotherapeut, begeleiders, verzorgers, heel veel fotografen, TV. Oost, SBS 6, voldoende politie begeleiding, maar er moest ook een mekanieker mee. Via Henk Scherphof ben ik daarvoor gevraagd. Tevens heeft Marinus Lonink de routes op GPS uitgewerkt.
Op woensdagavond 22 juni werden de fietsen ingeladen. Met verpakkingsmateriaal van Meilink uit Borculo, verzorgd door Gosse Terpstra.
Op donderdag 23 juni was het dan eindelijk zover. We vertrokken om precies 06.18 uur, het moest 06.15 uur zijn, met een luxe bus richting Amsterdam, naar het VUmc. We kregen allemaal nog een rugtas vol met sportdrank, broodje, fruit, repen en sokken, natuurlijk moest vandaag iedereen de zelfde kleding dragen.
Op het VUmc aangekomen stonden tientallen zusters, heel veel assistentes, doktoren, vele vrijwilligers en ook de dames die in de organisatie zaten. Een prachtige ontvangst. Er was een bewaakte fietsenstalling geregeld voor alle 38 fietsen. Maar er was eerst een koffie / thee verzorging en we konden ons nog versterken met broodjes enz. Ik had snel contact, hier kon ik weer een keer Amsterdams praten.
Na de koffie kwam het grote moment, we moesten naar boven en op de afdeling oncologie was een grote kamer (blijvende locatie) ingericht en daar stonden de bloemen en kunstboeketten om het nog niet zichtbare beeld. Diverse camera’s maakten alleen nog wat lawaai. Er werden mooie woorden gesproken, er was verdriet. Het beeld werd door de beide broers onthuld en het was ontroerend voor velen.
We hebben afscheid genomen en moesten om 09.30 uur starten, precies voor het VUcm gebouw. Wat was dat mooi, diverse doktoren, zusters en anderen stonden met luchttoeters en slingers buiten te wachten . Ook de motorpolitie van Amsterdam stond gereed en ging ons tot Almere begeleiden.
Ik heb nog gevraagd of eén van de zusters voorop de stang van de Morati fiets een stukje mee wilde, maar ze wilden allemaal en ik kon geen keus maken wie! SBS 6 liep daar en heeft nog wat prachtige plaatjes gemaakt, ook van de start. In het centrum van Muiden zijn nog wat extra TV opnames gemaakt. Bijna alles is ‘s avonds uitgezonden, in hart van Nederland op SBS 6.
We vlogen door Amsterdam heen, wat ging dat mooi: alle verkeer moest stoppen en we leken wel een profploeg die door Amsterdam begeleid werd, de snelheid van de politie was hoog we moesten dik over de 30 km/u fietsen over
T-kruisingen, trambanen, langs stoplichten enz. richting Weesp, dwars door het centrum, het was geen probleem en wat een bekijks. In Muiden was nog een stop, maar de politie vond het ook mooi en heeft ons nog zo’n extra 20 km. begeleid. We namen afscheid van de Amsterdamse politie, ik kon dat zonder dialect doen.
Maar nu moesten we het verder zelf doen en er was eerst weer een verzorging. We gingen nu in twee ploegen fietsen: 19 fietsers per ploeg. We hielden ruim 100 m afstand van elkaar.
Henk Scherphof reed in de eerste groep op kop met navigatie. Ik fietste in de tweede ploeg, daar achter reed ook de auto met de dokter en daar zat tevens het extra reserve fiets materiaal in. Op kop van deze tweede groep heb ik bijna niet mogen fietsen (er stond veel wind en deze was tegen). Als ik op kop fietste met navigatie, werd er snel “” draaien ”” geschreeuwd. Ik heb de doktor later nog wel gezegd dat het wel een nadeel is als je niet zo groot bent. Je moet je shirt los doen dan lijk het veel meer, was het advies van de doktor. Maar daar was het nu geen weer voor.
Net voor Nunspeet, we zaten op ruim 85 km, was er een grote verzorging. Enkele massagetafels en een paar vrouwelijke masseurs stonden gereed, de dokter had nog een knietje te verzorgen en er was een warme maaltijd: de meesten hadden gekozen voor de uitsmijter van het huis, een SPEKKIE uitsmijter. Nog even wat bananen en stroopwafels in de achterzak en om 14.30 uur was de grote pauze voorbij. Het ging richting Olst, daar met het pontje over. Alles verliep soepel, overal hadden we veel bekijks de diverse volgauto’s waren ook duidelijk herkenbaar, met de stikkers “” ELASTIEKENKOERS””. Er was ook nog een rode kruiswagen (materiaalwagen) mee.
Op het pontje nog even wat Marsjes en Snikkers gegeten ( de suikers op pijl houden) dan naar Holten daar wacht de soep met stokbrood enz. Er was een heerlijk zonnetje bijgekomen en ik heb nog even wat zitten praten met eén van de fietsers, de man van de dokter, ook hij kwam uit Amsterdam. De politie was er ook, met twee politieauto’s, om het laatste stuk naar Markelo / Goor te begeleiden. Het ging over de grote weg, nu onder begeleiding met veel sirenelawaai richting centrum Goor.
Er waren vele, vele mensen naar Goor gekomen. We fietsten door een erehaag van mensen, er was een grote finishboog geplaatst voor het café restaurant D’Olde Smidse.
De laatste 50 m een cheerleader, slingers, en een geweldig eindschot, met veel papiersnippers en veel, heel veel bloemen. We konden niet allemaal doorfietsen tot voorbij de boog, iedereen kreeg bloemen, werd geknuffeld en kreeg veel waarderende worden. Wat een hoop kennissen had ik deze keer in Goor!
Er was een heel groot podium gebouwd voor 38 fietsers, 3 vrouwen en 35 mannen die de tocht hadden gefietst, met de bloemen en met het prachtige nummer, dat bijna iedereen mee zong.
Met “WE ARE THE CHAMPION” stonden wij daar swingend op het podium.
Ook nu weer vele fotografen en een juichende aanhang. Ik stond zeker niet alleen als vreemde fietser in dit gebeuren.
Ik heb al veel meegemaakt in mijn ruim 35 jarige fietshistorie maar dit was wel heel apart. Ik vond het een grote eer om aan deze tocht mee te mogen doen. Het eerste Goorse bedrijf heeft diezelfde avond al weer € 1000.= gestort voor volgend jaar.
Dit is maar een deel van het verhaal, het is niet te omschrijven wat er allemaal gebeurd is, ik kan nog wel een tijdje doorschrijven. Maar ik ben toch heel blij dat ik het kon op schrijven. Iedereen bedankt.
Er is nog een video te
bekijken op de site van Hart van Nederland.
En er staat ook nog een verslag op de site van
Goors Nieuws.
Groeten Toon C.
