In de aanloop naar het schaatsseizoen was er dit jaar weer tijd voor wat ATB evenementen. Dat lukt tot de Limburgse Bart Brentjens Challenge, daarna is het gebeurd met fietsevenementen: dan is het voor mij verder schaatsen geblazen
Evenementen zijn leuk om te doen. Het is er gezellig, je komt nog eens ergens. Jos Beuting had al laten weten dat hij ATB marathons wilde gaan rijden en ik kon dus mooi met hem mee.

Eerst een vroege ATB tocht in Vorden.

De afstand was 60 km. Maar we gingen op de fiets heen en terug. Ik had zelf een mooie afwisselende heen- en terug route uitgezet op de GPS. Heen kruipdoor, sluipdoor over de Wildenborg en terug over het Medler. Totaal werd het zo 94. Mooie intro op de lange marathons die komen gingen.

Vervolgens de Grenslandmarathon in Tubbergen.

Deze viel samen met het Ruurlose feest, dus Jos twijfelde nog al. Maar goed: híj kwam met de tip, ging dus uiteindelijk ook wel mee. Optocht van de zondag gemist natuurlijk, maar in Ruurlo is die op zaterdag ook al. Zie je alleen de toegekende prijzen niet.
Deze tocht wordt georganiseerd door WTC Tubbergen en Olympia Uelsen: zie http://www.grenslandmarathon.nl/. Hij is 110 km lang, die echter in het echt maar 103 bleek te zijn (opgenomen met de GPS natuurlijk).

Het is een heel erg mooie route, erg afwisselend met verharde stukken, zandwegen, bosweggetjes, single-tracks. Erg fraai coulissenlandschap, het had in de Achterhoek kunnen zijn.
Het grootste deel gaat door Duitsland. Er is goede verzorging, ze hebben steeds lekkere thee (warm in NL), en goede etenswaren.

Er is ook nog een andere afstand: 75, maar dan mis je wel een hele fraaie lus, dus beter kun je maar doorfietsen. Het komt niet heel sterk heuvelachtig over, maar in totaal blijkt het toch 650 m omhoog te gaan. Niet echt heftig maar wel leuk met ook een paar mooie klimmetjes. Er zijn aardig wat deelnemers, het is gezellig druk onderweg. Jos en ik reden 2 keer verkeerd. Daardoor reed ik toch nog 113 km in ruim 5 uur. Het ging de hele tocht erg lekker maar toen had ik hem toch aardig zitten. Oef, wat een end.

Deze toch is absoluut een aanrader. Het is ook nog eens dichtbij: je bent er ruim binnen het uur.

Toen de Heuvelrugmarathon in Gieten.

Hier had ik veel van verwacht. Informatie vind je op www.heuvelrugmarathon.nl. Er zijn 2 korte en 2 marathon afstanden: 110 en 140.
Wij reden de 110 km. Dan is het ook wel een keer goed. De route was inderdaad wel mooi. Wat Drentse vennetjes, en stukken met kombochten en wat op en neer.
Maar toch minder afwisseling dan in Tubbergen. Toch wat meer “gewoon” bos.
Hij zou in volgorde eerst moeten komen, vóór Tubbergen. Dan geniet je er meer van. Nu waren we al een beetje verwend.

In hetzelfde weekend is steeds Rondje Texel vanuit Den Helder. Die is dan echt mooier en veel afwisselender (op maar 50 km). Ik had er meer van verwacht, beetje tegenvallend nu, toch. Er waren 800 deelnemers overall.

En dan de Berkelrijders Rabo.

Op zaterdag eerst pijlen uitzetten op de Lochemse Berg. En toen heb ik op zondag de 65 gereden met onze Bart van 13. Vorig jaar had hij al de 50 gereden en dat ging hem zo makkelijk af dat hij na afloop ook nog naar Ruurlo fietste en riep: “volgend jaar de 65”. Jos reed hier weer de 110 met MTB maatje Laurens uit Vorden.Dit was de eerste veldrit waarbij ik de route op mijn stuur kon volgen. Ik had hem ontvangen van Rinus en ook gebruikt bij het pijlen uitzetten op zaterdag. Het Berkelrijdersdeel tenminste.Onderweg trof ik een schaatsmaat uit Nijkerk die er vorig jaar ook al was en ook Tubbergen gereden had. “Tubbergen was mooi, maar deze is mooier” vertelde Toon. En dat is een mooi compiment.Het weer was helemaal geweldig. We hebben genoten van de hele route maar speciaal ook van het Ruurlose stuk, dat ging over paden die ik weer herkende van vroeger.Bij Reusterman trof ik de “crew voor de Lochemse berg” (zonder mij dus) die paraat was om de verdwenen pijlen weer neer te zetten. Ongelooflijk, zelfs wat er ’s ochtends neergezet was werd nog weer weggehaald.Verderop stonden ze bovenaan het openluchttheater weer te kijken naar de “omhooglopers”. Hetgeen ik mij niet liet overkomen natuurlijk.

Bart die op zijn sportieve schoolfiets reed, werd deze keer aardig moe en het latere deel moesten we het rustiger aan doen. Bij de laatste verzorging stond een dame te helpen die Bart nog herkende van vorig jaar: “zijn jullie nu hier heen verhuisd?”. Ze had toen met Marja staan kletsen die ons hier vorig jaar opgewacht had.
Bij het uitkomen van het bos op de Kale berg werden we op de foto gezet. Twee keer zelfs zodat ik tijd had om mezelf even achter Bart te werken en samen met hem erop te komen. Zo heb ik er nog niet veel. Aan het eind bij Kerkemeier even wat drinken en een broodje bal en weer naar huis op de fiets.Weer thuis hadden we 69 km gereden.  Uiteindelijk was ik te laat binnen om nog mee te kunnen pijlen ophalen zoals ik beloofd had (“Sorry jongens, Bart ging even voor”).

Als laatste van de serie de Bart Brentjens Challenge in Eijsden.

Dit is een zeer groot evenement, hoewel er minder deelnemers waren dan vorig jaar ondanks prachtig weer. Vorig jaar waren er klachten over filevorming. Jos en Laurens reden de 110, ik de 75. Ik had hem al eens eerder gereden, dus ik wist al dat ik daarmee genoeg voor mijn kiezen krijg.

Op zaterdag had ik overdag eerst nog even een excursie langs de Berkel naar de bron in Billerbeck met de “Vrienden van de Berkelcompagnie”. Die kant op kunnen we ook nog aardig wat mooie routes uitzetten zag ik wel. Jos had een hotelletje geregeld in Valkenburg waar zij zaterdag ’s middags en ik ’s avonds naar toe ging, vanuit Stadtlohn. In een Valkenburgse kroeg vervolgens nog even lekker een paar bokbiertjes genuttigd bij Nederland - IJsland.
Laurens werkt bij Pon en die hebben een bedrijfsteam. Ze waren met zeker 60 rijders aanwezig. Alles werd vergoed, er was een apart restaurant afgehuurd waar ze kleding ophaalden en later lekker wat eten en drinken konden, plus douchen. Wij mochten ook mee, als “intro”. Vele Pon shirts waren er onderweg te zien, inderdaad.

Zeewolde was ook met een clubje aanwezig, op beide afstanden. Met 4 van mijn “oude” maten heb ik de 75 gereden. Leuk. Alexander reed met dezelfde gps kilometerteller als ik, die hij van mij overgenomen heeft en die kon ik mooi nog wat instrueren.
Op een gegeven moment reed een van de jongens lek en kreeg zijn achterband nauwelijks nog gemonteerd. Met 3 man lag hij erop uiteindelijk. Met mijn eigen achterband had ik dezelfde problemen toen ik hem nieuw monteerde, maar hopen dat ik er niet lek mee ga rijden.

Maar terwijl we stil stonden met die lekke band zagen we verderop een file ontstaan. Het bleek een smalle afdaling te zijn met een te groot aanbod aan rijders. Gelukkig konden we naast het pad door de wei ook nog naar beneden. Dat scheelde een heel eind.
Niet eens zoveel later brak bij dezelfde jongen de ketting. We besloten te splitsen: 3 bleven er achter en probeerden de ketting te repareren, met zijn tweeën gingen we verder (wij gingen toch minder hard).

Onderweg heb je steeds schitterende uitzichten. Geweldig. Bijna jammer dat je steeds zo goed voor je moest kijken om niet onderuit te gaan. Echt een prachtige tocht.
Het was opnieuw heerlijk weer. Bij de start -om 10.30 u- kwam de zon al door de mist. Desondanks bleken er toch hele natte stukken in het parcours te zitten, dus evengoed zat alles al gauw dik onder de blubber.
Tijdens een hele lange en steile klim reden de 50 en 75 km’s nog bij elkaar, met als gevolg opnieuw een hele lange file. Voetje voor voetje omhoog, geen schijn van kans om te fietsen. Maar goed, ik reed niet voor een scherpe tijd, dus mij maakte het niet uit. De prachtige uitzichten op de rest van het parcours maakten alles ruimschoots goed.

In een afdaling ging mijn maatje vervolgens nog onderuit, maar toen ik daarna tegen een hoge rand aanreed gebeurde het mij ook. Ik kwam ongelukkig terecht en de kabel van mijn achterrem brak af van de remhandel. Waarna ik met alleen de voorrem verder moest. Nog een geluk dat het niet andersom was. Maar wel weer een ritje naar Goossens in de week erna L!
Terug in Eijsden moesten we nog een extra lus om aan de kilometers te komen. Dat is ook mentale training dan. Na afloop eerst een drankje gedronken in de Pon “tent” met Jos en Laurens. En toen naar de Chinees met de Zeewoldenaren.

Pas daarna ging het terug naar Barchem, een heel eind in mijn eentje.